اونوقت یهو می فهمی که کسی که فک می کردی بهترین دوستته داره بهت دروغ می گه!اون وقت احساس می کنی یه روده ی راست تو شیکمش نیست....اونوقت گوشی رو ورمی داری و به آقای پیشو به صورت خیلی خاله زنکانه گله می کنی و دردو دل می کنی و جیغ می کشی و فحش می دی و بعد کلی دلت خالی می شه و کیف می کنی که تخلیه شدی و بعد آقای پیشو می گه فکرشو نکن،این چیزا ارزش نداره خودت رو ناراحت کنی،اینجوری فقط ذهنت خسته می شه...اونوقت همین جوری مهربونانه بهش می گی راست می گی!من زندگیه خودمو دارم می کنم و فقط فهمیدم که یه نفر از دورو بریام تو زرد از آب در اومده و بعدم اصلا بحث عوض می شه .......بعد می فهمی که به قول سینا گاهی تنهایی خیلی خیلی بهتر از با کسایی بودنه که همش دروغ می گن و ابراز دلسوزی های احمقانه و به دردنخور می کنن و بعد اصولا هم دروغگو فراموشکار می شه و بعد همه ی دروغاشون یهو رو می شه و بعد ...........


بعدتر و بعدترش تو تنهایی که داری فکر می کنی کلی خوشحال می شی که اون روز فلان کار و واسه فلانی کردی و کلی خوشحالش کردی و بعد همش با خودت می گی که آدم هر کار می تونه واسه هر کس می تونه باید انجام بده،لزومی نداره حتما صمیمت خاصی بینشون باشه....بعد از اینکه گاهی وقتت رو واسه آدمای دورو برت می ذاری کلی ذوقمرگ می شی و بازم می دویی برای آقای پیشو تعریف می کنی و اونم کلی از عقایدش راجع به این موضوع می گه و می گه که هر چقدر فکر کردم هدف دیگه ای واسه بودنم پیدا نکردم جز اینکه الان خورد خورد به دیگران کمک کنم و بعدا که واسه خودم کسی شدم کمکای گنده گنده بکنم ،چه مالی و چه روحی....بعد من کلی دوسش می دارم که فکراش کلی شبیه فکرای خودمه و تازه این جنبه ی کوچیکش بود و بعد تازه یه روز که سر چهارراه پشت چراغ قرمز وایسادیم از این بچه فسقلیای آدامس فروش می چسبه به شیشه و کلی ادا در میاره و ما می خندیم و بعد رومو می کنم به پیشو جان و می گم :کاش یه روز اونقدی پول دار شیم که پولمون رو بدیم به بابا و مامانای این بچه ها ازشون بخوایم که در ازای این پول بذارن این بچه ها برن مدرسه و بعد فکر می کنم که کو تا ما اونقدر پول دار شیم و یه فکر جدید میاد تو ذهنم و می گم کاش یه روز چند تا از این بچه هارو برداریم ببریمشون شهر بازی و خرید و پارک و کلی جاهای خوب که شاید یه بچه به این سن خیلی نیاز داشته باشه بهش......بعد پیشنهادمو به پیشو می گم و فقط لبخند می زنه و من می فهمم که اونم داره این تصور نیمه بچه گانه ی منو تو ذهنش پرورش می ده،بعد هی ذهنم جلو و جلو تر می ره و یاد دوستم دلی می افتم که می رفت پرورشگاه  و با این بچه فسقلیا بازی می کرد و هر دفعه می گفتم منم ببر یادش می رفت....یا یاد 2 سال پیش افتادم که پیشنهاد این رو دادم که یه روز بریم پرورشگاه و اسباب بازی و اینا ببریم برای بچه ها و یکی از بچه های عمران نقشه این کار رو دنبال کرد و آخرشم نفهمیدم چی شد و همه یادشون رفت........بعد بعدش همش فکر می کنم کاش تو این یه سالی که اینجام بتونم یکی از این کارارو انجام بدم،فقط و فقط برای دل خودم،نه دلسوزی،نه ترحم و نه چیزهای شبیه اینها......فقط برای اینکه به خودم یاد آوری کنم و نهیب بزرگی بزنم که زندگی که دارم رو دو دستی بچسبم و لااقل به مادیاتش غر نزنم و سعی کنم بهترین ها رو برای روحم به دست بیارم......................بعد آخرش کسی هست که پیشنهادات مشابهی داشته باشه که بشه تو این یه سال انجامش داد و بهش شاخ و برگ داد(البته از نظر عملی) و بعد خودشم داوطلب همکاری باشه؟!!!!

بعد چقدر حرف زدم و باید برم زبان بخونم وگرنه بازم بعد بعد می کردم!